روتر

روتر مانند مدیر ترافیک داده‌ها برای اتصال شبکه‌ها به یکدیگر یا به اینترنت است؛ این روتر است که باید مطمئن شود بسته‌های داده به طور موثر و ایمن به مقصد تحویل داده می‌شوند. یک روتر بسیار هوشمندانه‌تر از یک سوییچ عمل می‌کند و برای مسیریابی از IP بهره می‌برد. به‌همین دلیل است که روتر در لایه ۳ (لایه شبکه Network) فعالیت می‌کند.

It seems we can't find what you're looking for.

روتر (Router) چیست؟

روترها مانند باجه اطلاعات در یک مرکز خرید بزرگ هستند. آن‌ها به شما می‌گویند برای رسیدن به فروشگاه مورد نظرتان از کدام پله‌برقی یا آسانسور استفاده کنید، به کدام طبقه بروید و درنهایت چگونه از مرکز خرید خارج شوید. بدون روتر، داده‌ها نمی‌توانند از زیر‌شبکه محلی خود (Subnetwork) خارج شوند. روترها امروزه بجز مسیردهی و مدیریت ترافیک داده‌ها، هوشمند شده و بسیاری از نیازهای اصلی شبکه را برطرف می‌کنند. با هم در این مقاله به روتر‌ها و هرآنچه در مورد آن‌ها است می‌پردازیم.

تعریف روتر شبکه

روتر شبکه چیست؟ روتر یک دستگاه سخت‌افزاری (یا مجازی) برای اتصال زیرشبکه‌ها و شبکه‌های مختلف به یکدیگر یا به اینترنت است. به همین جهت روترها به نام “دروازه اینترنت | Gateway to the Internet” نیز شناخته می‌شوند. از نظر شکل ظاهری، روترها با سوییچ‌های شبکه شباهت دارند ولی برخلاف سوییچ‌ها که دستگاه‌های یک زیرشبکه را به‌یکدیگر متصل می‌کنند، روترها سوییچ‌های زیرشبکه‌ها و شبکه‌های مختلف را به یکدیگر متصل می‌کنند، یک شبکه بزرگتر و یکپارچه را ایجاد می‌کنند و در نهایت امکان اتصال شبکه به اینترنت را برقرار می‌سازند.

عملکرد روتر شبکه

به زبان ساده، یک روتر مانند مدیر ترافیک داده‌ها برای اتصال شبکه‌ها به یکدیگر یا به اینترنت است. این روتر است که باید مطمئن شود بسته‌های داده به طور موثر و ایمن به مقصد تحویل داده می‌شوند. یک روتر بسیار هوشمندانه‌تر از یک سوییچ عمل می‌کند و برای مسیریابی از IP بهره می‌برد. به‌همین دلیل است که روتر در لایه ۳ (لایه شبکه Network) فعالیت می‌کند. هر روتر شبکه دارای 3 عملکرد اصلی است:

Data packet routing: مدیریت ترافیک و مسیردهی برای ارسال بسته‌های داده درون شبکه و زیرشبکه‌ها
Connecting Networks: برقراری ارتباط شبکه‌های مختلف به یکدیگر و ایجاد یک شبکه بزرگتر
NAT (Network address translation): اتصال دستگاه‌های شبکه به اینترنت با استفاده از حداقل آدرس Public IP

Routing Table چیست؟

روتر برای مسیریابی، مدیریت ترافیک، هدایت بسته‌های داده و پیدا کردن مقصد از یک جدول داخلی به نام “جدول مسیریابی | Routing Table ” استفاده می‌کند. جدول مسیریابی یک جزء حیاتی در عملکرد روتر است و باعث می‌شود روتر در هنگام ارسال بسته‌های داده، بهترین مسیر را انتخاب کند. ممکن است مسیرهای مختلفی برای ارسال داده از یک شبکه به شبکه دیگری وجود داشته باشد، اما بهترین ‌مسیر لزوما کوتاه‌ترین مسیر نیست. هنگامی که از چندین روتر در شبکه‌های بزرگ استفاده می‌شود، آن روترها می‌توانند با استفاده از پروتکل‌های مسیریابی، اطلاعات مختلفی را با هم مبادله کنند. نکته اصلی این است که یک روتر ممکن است در طول مسیر مبدا تا مقصد داده، از تمام مسیر اطلاع نداشته باشد، بلکه فقط تا روتر بعدی، بسته‌داده را در رسیدن به مقصد نهایی هدایت می‌کند. برای همین است که جدول Routing حاوی اطلاعاتی در مورد شبکه‌های مجاور و نحوه دسترسی به آن‌ها مانند آدرس شبکه، آدرس روتر بعدی (Next hop) و همچنین حاوی اطلاعاتی که است که روتر از سایر روترها فرا گرفته است.

Deafault Route چیست؟

در جدول داخلی روتر، یک آدرس خاص وجود دارد که “مسیر پیش‌فرض | Default Route” نام دارد. دیفالت روت، به عنوان یک مسیر پیش فرض برای تمام بسته‌های داده با مقصد خارج از شبکه‌‌ است که آدرس کامل مقصد آن‌ها در جدول مسیریابی درج نشده است. به بیان ساده‌تر، Default Route زمانی استفاده می‌شود که روتر اطلاعات خاصی درباره نحوه دسترسی به شبکه مقصد ندارد. در این مواقع روتر می‌گوید: ” نمی‌دانم این بسته را به کجا بفرستم، پس من آن را به این “مسیر پیش فرض” می‌فرستم تا روتر بعدی آن را به مقصد برساند. ” مسیرهای پیش‌فرض برای اطمینان از اتصال بین شبکه‌ها ضروری هستند، به ویژه در محیط‌های شبکه پیچیده که نمی‌توان هر مقصد ممکن را به‌صراحت در جدول مسیریابی فهرست کرد. در بیشتر مواقع خصوصا در راه‌اندازی شبکه دفاتر کوچک ادرای و شبکه‌های خانگی، مسیر پیش فرض روتر همان مسیر اتصال به اینترنت است و بسته‌های داده به اینترنت ارسال می‌شوند.

NAT چیست؟

همه دستگاه‌ها در هر شبکه‌ دارای آدرس منحصربفردی هستند که IP نام دارد. در شبکه‌های محلی این آدرس Privet IP و در شبکه اینترنت، این آدرس Public IP نام دارد. هیچگاه دو دستگاه در یک شبکه، نباید از IP یکسانی برخوردار باشند. یعنی دو دستگاه به هیچ‌وجه نمی‌توانند با Public IP تکراری وارد اینترنت شوند.

در دهه گذشته، شاهد حضور انفجاری دستگاه‌ها در اینترنت بودیم. علاوه بر اینکه یک کاربر ممکن است همزمان با کامپیوتر رومیزی، لپ‌تاپ و کامپیوتر محل کار خود به اینترنت متصل باشد، تلفن همراه، ساعت هوشمند و سایر دستگاه‌های IoT مانند یخچال، سیستم سرمایشی گرمایشی، دوربین مدار بسته و… در منزل و محل کار او، به اینترنت وصل هستند. با احتساب جمعیت ۸ میلیارد نفری زمین، می‌توان تصور کرد چه تعداد Public IP برای تک‌تک دستگاه‌ها نیاز است. برای Public IP از نسخه IPv4 استفاده شد اما IPv4 به گونه‌ای طراحی شده بود که تنها ۴میلیاردIP تولید می‌کرد. بنابراین NAT ایجاد شد. عبارت NAT مخفف عبارت Network Address Translation است. روتر با کمک آن به چندین دستگاه در یک شبکه محلی (LAN) اجازه می‌دهد تا هنگام ورود به اینترنت، یک آدرس IP Public را با یکدیگر به اشتراک بگذارند. این کار به حفظ آدرس‌های محدود IPv4 کمک می‌کند. امروزه با وجود IPv6 که تعداد بسیار بیشتری IP تولید می‌کند، همچنان از NAT توسط روترها به‌عنوان یک عملکرد اصلی استفاده می‌شود.

انواع روتر شبکه:

روترها امروزه در انواع گوناگون، با کاربردها و البته با هزینه متفاوتی قابل تهیه هستند. با توجه به اینکه شما کاربر خانگی با دانش فنی محدود یا یک مدیر شبکه متخصص هستید، یا با توجه به اینکه قرار است تنها چند کامپیوتر به شبکه جهانی متصل شوند، یا اینکه شعبه‌های فروش یک فروشگاه زنجیره‌ای در سراسر کشور را به یکدیگر متصل کنید، شما به نوع خاصی از روتر نیاز خواهید داشت. در ادامه به بررسی برخی از انواع روتر می‌پردازیم:

روتر بی‌سیم (Wi-Fi Router):

برای استفاده خانگی، دفاتر کوچک اداری و کاربرانی که از دانش شبکه برخوردار نیستند، روتر‌های خانگی بی‌سیم (Wi-Fi Router) طراحی و به بازار ارائه شده‌اند. این سخت‌افزارهای کوچک با ظاهری جذاب و عموما دارای آنتن، ترکیبی از عملکرد یک روتر، سوییچ و اکسس پوینت را برای اتصال بی‌سیم (یا با کابل) به اینترنت، ایجاد یک شبکه محلی و مسیریابی اولیه ارائه می‌دهند. اصلی‌ترین وظیفه روترهای بی‌‌سیم اتصال آسان کامپیوترها، تلفن‌های‌ همراه، تبلت‌ها و… به شبکه اینترنت است.

روتر سازمانی (Enterprise Router):

اضافه شدن عبارت سازمانی (Enterprise Grade) به این معنی است که پیکربندی و پیاده‌سازی این روتر به یک متخصص شبکه با دانش خاص نیاز دارد. چنین روترهایی برخلاف روترهای بی‌سیم خانگی، Wi-Fi داخلی ندارند. روترهای سازمانی دارای پورت‌های اترنت متعددی هستند، بسیار گران‌قیمت‌تر هستند و میلیون‌ها بسته ترافیک اینترنت را در هر ثانیه مدیریت می‌کنند. آن‌ها از رابط‌های پرسرعت، طراحی مدولار، مقیاس‌پذیری و قابلیت‌های امنیتی و مدیریتی پیشرفته‌ای بهره می‌برند. روترهای سازمانی برای رسیدگی به نیازهای شبکه سازمان‌های بزرگ ساخته شده‌اند. کارشناسان شبکه می‌توانند در دوره‌های آموزشی بین‌المللی مانند دوره‌های شرکت Cisco برای فراگیری پیکربندی و مدیریت روتر‌های سازمانی شرکت کنند.

روتر مجازی (Virtual Router):

روترهای مجازی صرفاً در نرم‌افزارهای مجازی‌سازی وجود دارند و بر روی زیرساخت مجازی یا مبتنی بر ابر اجرا می‌شوند. روترهای مجازی در واقع بخشی از عملکرد فایروال‌ها هستند که در مسیریابی لایه ۳ فعالیت می‌کنند. فایروال از روترهای مجازی برای به دست آوردن بهترین مسیر به زیرشبکه‌ها از طریق پروتکل مسیریابی روترها استفاده می‌کند. روترهای مجازی انعطاف‌پذیری و مقیاس‌پذیری را ارائه می‌دهند که آن‌ها را برای محیط‌های ابری هیبریدی و شبکه‌های مجازی ایده‌آل می‌سازد. امروزه شرکت‌های بیشتری از شبکه‌های هیبریدی یا ابری خصوصی مجازی (VPC) استفاده می‌کنند و با مجازی‌سازی شبکه‌های سازمانی و زیرساخت‌های خود، هزینه‌های شبکه را کاهش می‌دهند.

روتر لبه (Edge Router):

اصطلاح لبه (Edge یا Boundary) به مرز یک شبکه با شبکه دیگر اشاره دارد. آن دسته از تجهیزاتی که به‌طور مثال، وظیفه اتصال شبکه به یک شبکه بزرگ مانند اینترنت را دارند مانند روترها، دستگاه‌های اینترنت اشیا (IoT) و… تجهیزات لبه نامیده می‌شوند. اصطلاح “روتر لبه” کمتر در مورد نوع خاصی از روتر و بیشتر در مورد عملکرد آن است. یک روتر لبه (Edge Router) در لبه یک شبکه، معمولاً در مرز بین شبکه محلی و اینترنت قرار دارد و به عنوان دروازه اصلی و نگهبان یک شبکه، جریان ترافیک داده ورودی و خروجی اینترنت را مدیریت و امنیت آن را تضمین می‌کند. روترهای لبه برای مدیریت موثر حجم زیادی از ترافیک داده طراحی شده‌اند و اغلب دارای قابلیت‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری پیشرفته‌ای مانند رابط‌های پرسرعت، پردازنده‌های قدرتمند و… . هستند. روترهای لبه از ویژگی‌های امنیتی موثر و قدرتمندی نیز برای محافظت از شبکه محلی در برابر تهدیدات خارجی مانند قابلیت‌های فایروال، سیستم‌های تشخیص نفوذ و پیشگیری، و پشتیبانی از شبکه خصوصی مجازی (VPN) و… بهره می‌برند.

روتر مرکزی (Core Router):

همانطور که از نام آن مشخص است، روتر مرکزی (روتر لایه هسته) یا Core Router، یک روتر فوق‌العاده گران‌قیمت، با حداکثر سرعت و ظرفیت است که به عنوان ستون فقرات یک شبکه کامپیوتری، ترافیک کل شبکه، زیرشبکه‌ها و سایر روترها را به صورت هوشمند و در پیچیده‌ترین حالت ممکنه، مسیریابی می‌کند. نقش کلیدی آن ارائه مسیرهای سریع و قابل اعتماد برای انتقال داده به سایر روترها و تضمین کارایی و پایداری شبکه است. روتر Core در مرکز یک شبکه قرار دارد و ارتباطات داخلی بین سایر دستگاه‌های شبکه را مدیریت می‌کند. یکی از وظایف آن اتصال سایر روترهای سازمانی به روترهای لبه (Edge Router) در مرز بیرونی، از بهترین مسیر است. در شبکه‌های بزرگ و هیبریدی، انتخاب بهترین مسیر فرایندی بسیار پیچیده است. از این نوع روتر در شبکه‌های بسیار بزرگ، مانند ISP‌ها استفاده می‌شود.

انواع پروتکل‌های روتینگ

وظیفه اصلی روتر محسابه بهترین مسیر برای عبور بسته‌داده در شبکه، با کمک پروتکل‌های مسیریابی است. به مرور زمان پروتکل‌های مسیریابی روترها پیچیده‌ شده‌اند و عملکرد آنها بهبود یافته است. برخی از پروتکل‌های مسیریابی از معیارهای استاتیک استفاده می‌کنند، در حالی که برخی دیگر از پروتکل‌های مسیریابی، مسیرها را با استفاده معیارهای پویا و محاسبه‌شده تعیین می‌کنند.

برخی پروتکل‌های مسیریابی Classful هستند یعنی هنگام بروزرسانی مسیر، Subnet-mask را اضافه نمی‌کنند. در مقابل پروتکل‌های مسیریابی Classless که به طور گسترده‌ای جایگزین Classfulها شده‌اند، هنگام بروزرسانی مسیر، Subnet-mask را ارسال می‌کنند. همچنین در یک تقسیم‌بندی دیگر، پروتکل‌های مسیریابی به دو دسته Distance-vector (بر اساس تعداد روترهای مسیر، مسیر بهتر را انتخاب می‌کنند) و Link-state (با کمک جدول همسایه، جدول توپولوژی و جدول مسیریابی، بهترین مسیر را با توجه به سرعت و منابع محاسبه می‌کنند) تقسیم می‌شوند. در ادامه با برخی از پروتکل‌های مسیریابی آشنا می‌شویم:

پروتکل مسیریابی RIP:

پروتکل RIP قدیمی‌ترین پروتکل است که در روزهای اولیه طراحی شبکه‌های روتینگ و در دو نسخهRIPv1 و RIPv2 ارائه شد. نسخه اول (RIPv1) یک پروتکل Classful است که جدول IP خود را برای همه روترهای شبکه پخش می‌کند. در مقابل RIPv2 یک پروتکل Classless است و جدول مسیریابی خود را از طریق یک آدرس Multicast به روز می‌کند و از احراز هویت، برای ایمن کردن اطلاعات مسیریابی استفاده می‌کند. با حداکثر تعداد 15 hop (پرش به روتر بعدی)، RIPv2 برای شبکه‌های کوچکتر مناسب است.

پروتکل مسیریابی IGRP:

پروتکل IGRP با نام مسیریابی دروازه داخلی شناخته می‌شود. IGRP (مخفف Interior Gateway Routing Protocol) برخلاف RIP، از 255 تعداد hop (پرش به روتر بعدی) پشتیبانی می‌کند و به طور گسترده در شبکه‌های بزرگ استفاده می‌شود. پروتکل مسیریابی IGRP در دسته پروتکل‌های Distance-vector و Classful است. این پروتکل مسیریابی دارای ویژگی‌های قابل تنظیم متعددی مانند پهنای باند، میزان تاخیر و بار است، همچنین فاکتور “اطمینان” را برای مقایسه مسیرها ارزیابی می‌کند و در برابر حلقه‌های مسیریابی ایمن است.

پروتکل مسیریابی EIGRP:

پروتکل ERGIP که با نام پروتکل مسیریابی دروازه داخلی پیشرفته و مخفف (Enhanced Interior Gateway Routing Protocol) شناخته می‌شود، یک نسخه بهبود یافته و پیشرفته از پروتکل IGRP و از نوع Classless است. EIGRP از پروتکل “حمل‌و‌نقل قابل اعتماد” (RTP) و الگوریتم به‌روز‌رسانی انتشار (DUAL) برای بهبود کارایی مسیریابی و تسریع فرآیند همگرایی استفاده می‌کند.

پروتکل مسیریابی OSPF:

پروتکل OSPF (مخفف Open Shortest Path First) از نوع دروازه داخلی، Link-state و Classless است. بر اساس فناوری حالت پیوند یا کوتاه‌ترین مسیر (SPF)، OSPF اطلاعات مسیریابی را بین روترها در یک سیستم مستقل (AS) توزیع می‌کند. این قابلیت OSPF را از پروتکل‌های مسیریابی TCP/IP قدیمی‌تر که برای شبکه‌های پیچیده‌تر نسبت به شبکه‌های امروزی طراحی شده‌اند، متمایز می‌کند. هنگامی که توپولوژی تغییر می‌کند، OSPF از الگوریتم Dijkstra برای محاسبه مجدد مسیرهای شبکه استفاده می‌کند و به سرعت در یک توپولوژی مسیریابی جدید همگرا می‌شود.

پروتکل مسیریابی EGP:

پروتکل دروازه خارجی EGP برای استفاده در روترهای لبه (Edge Router) طراحی شد. این پروتکل داده‌های مسیریابی را با روترهای لبه در شبکه‌های دیگر به اشتراک گذاشته و از بروزرسانی همه جدول‌های مسیریابی روتر‌ها، شامل آدرس روترهای شناسایی شده، Routing cost و آدرس‌های شبکه اطمینان حاصل پیدا می‌کند. در گذشته EGP به طور گسترده توسط سازمان‌های بزرگ مورد استفاده قرار می‌گرفت، اما به دلیل عدم پشتیبانی آن از محیط‌های شبکه چند مسیری، با پروتکل BGP جایگزین شد.

پروتکل مسیریابی BGP:

پروتکل دروازه مرزی BGP (مخفف Border Gateway Protocol) از نوع پروتکل دروازه خارجی و Distance-vector است. پروتکل دروازه مرزی (BGP) بهترین مسیرهای شبکه را برای انتقال داده در اینترنت تعیین می‌کند. اینترنت متشکل از هزاران شبکه خصوصی، عمومی، شرکتی و دولتی است که از طریق پروتکل‌های استاندارد، دستگاه‌ها و فن‌آوری‌های ارتباطی به یکدیگر متصل شده‌اند. BGP بهترین مسیر را برای ارتباط در اینترنت، بر اساس فهرستی طولانی از معیارها شامل: طول مسیر، نوع مبدا، شناسایی روتر، آدرس‌های IP همسایه و موارد دیگر تعیین می‌کند. هنگامی که کاربری در تهران، یک وب‌سایت در ژاپن را باز می‌کند، این پروتکل BGP است که این ارتباط را ممکن می‌سازد.

قابلیت‌های روتر شبکه

روتر مانند قلب انسان که جریان خون را در بدن مدیریت می‌کند، ترافیک بسته‌های داده را در شبکه مسیریابی و مدیریت می‌کند. بنابراین شایسته است قلب شبکه، با دقت انتخاب، پیکربندی و مدیریت شود. برای کسب‌وکارها، روترهای سری سازمانی که پایدارتر و قدرتمندتر از روترهای خانگی و بی‌سیم هستند پیشنهاد می‌شوند. آن‌ها دستگاه‌های هوشمندی هستند که به سخت‌افزارها و نرم‌افزارهای قدرتمندی مانند سیستم‌عامل اختصاصی، پردازنده‌های قوی، حافظه سریع و پورت‌های ویژه‌ای مجهز هستند. این تجهیزات به آن‌ها امکان می‌دهد ترافیک عظیم شبکه را به طور موثر مدیریت کنند و عملکردهای سریع و منطقی را انجام دهند. برخی از روترها دارای فایروال داخلی و قابلیت‌های محافظت از VPN هستند که یک لایه حفاظتی اضافی برای دستگاه‌های موجود در شبکه محلی فراهم می‌کنند. در ادامه با برخی از قابلیت‌های روترهای سازمانی آشنا می‌شویم:

امنیت با روتر:

امنیت اولویت اصلی کسب‌وکارها است و در جایی که ترافیک داده‌ها در حال عبور است، بخشی از حفظ امنیت برعهده روتر است. روترهای سازمانی به‌عنوان دروازه ورود و خروج شبکه، امنیت پیشرفته و قدرتمندی را ارائه می‌دهند. یک روتر کلاس سازمانی ویژگی‌های امنیتی قوی را ارائه می‌دهد که برای محافظت از اطلاعات حساس و دفاع در برابر تهدیدات سایبری طراحی شده است. این روترها اغلب شامل قابلیت‌های فایروال پیشرفته، سیستم‌های پیشگیری از نفوذ (IPS) و محافظت از شبکه خصوصی مجازی (VPN) می‌باشند. آن‌ها دسترسی از راه دور ایمن، ارتباطات رمزگذاری شده و شناسایی پیشرفته تهدید را فراهم می‌کنند و خطر نقض داده‌ها و دسترسی غیرمجاز به شبکه را کاهش می‌دهند. به‌عنوان نمونه، روترهای دارای ویژگی پلتفرم شعبه همگرای سیسکو ((Cisco Converged Branch Infrastructure، چندین سرویس IWAN از جمله رمزگذاری، مدیریت ترافیک و بهینه‌سازی WAN را بدون کاهش سرعت داده را به‌همراه پیشگیری از تهدیدهای بلادرنگ، حفاظت در مقابل بدافزار، دفاع محیطی با گواهی ارزیابی سطح ۴ (EAL4) و امنیت وب را ارائه می‌دهند. نمونه یکی از ده‌ها قابلیت امنیتی، ویژگی Port Security در روترهای سیسکو است. روترهای سازمانی سیسکو به مدیران شبکه حق انتخاب می‌دهند تا کدام دستگاه‌ها به کدام پورت‌ها متصل شوند. با اجرای مکانیسم‌های احراز هویت و شناسایی دستگاه‌های غیرمجاز، امنیت پورت، شبکه را در برابر نقض‌های امنیتی احتمالی و تلاش‌های دسترسی غیرمجاز محافظت می‌کند.

مدیریت در روتر:

یک شبکه بزرگ نیاز به تمایز و اولویت‌بندی پهنای باند در نقاط انتهایی شبکه دارد. این به معنای اولویت دادن مثلا داده‌های مربوط به تلفن‌های VoIP بر داده‌های پخش ویدئو است. روترهای سازمانی با برخورداری از قابلیت‌های مدیریتی این امکان را فراهم می‌کنند. از جمله، آنها دارای تنظیمات QoS پیشرفته‌ای هستند و می‌توان ترافیک شبکه را برحسب پروتکل‌های مختلفی مانند SMTP، RTC، DNLA، FTP و موارد دیگر متمایز نمود. QoS (مخفف کیفیت خدمات) یک مکانیسم کنترلی است که با اختصاص پهنای باند کافی، برنامه‌های کاربردی حیاتی را اولویت‌بندی می‌کند و از کاهش سرعت عملکرد ناشی از ترافیک شبکه و ایجاد تاخیر (وقفه) جلوگیری می‌کند.

روتر در شبکه‌های هیبریدی:

با ظهور محاسبات ابری، مشاغل به طور فزاینده‌ای از خدمات مبتنی بر ابر برای ذخیره‌سازی، اجرای برنامه‌ها و گسترش زیرساخت‌ها استفاده می‌کنند. روترهای سازمانی امکان یکپارچه‌سازی با پلتفرم‌های ابری را ارائه می‌دهند که مدیریت کارآمد انتقال ترافیک بسته‌های داده را بین شبکه‌های داخلی و محیط‌های ابری امکان‌پذیر می‌کند. این یکپارچه‌سازی دسترسی را افزایش می‌دهد و در عین حال عملکرد و امنیت را بهینه می‌کند. در حقیقت روترهای سازمانی با در نظر گرفتن عنصر مقیاس‌پذیری طراحی شده‌اند و گزینه‌های پیکربندی انعطاف‌پذیر و پشتیبانی از دستگاه‌های اضافی و گسترش شبکه را ارائه می‌دهند و به کسب و کارها این امکان را می‌دهند که به راحتی با نیازهای در حال تغییر مانند ایجاد یک شبکه هیبریدی و ابری سازگار شوند.

قابلیت اطمینان از عملکرد:

هرگونه اختلال در شبکه، می‌تواند بر عملکرد یک سازمان تاثیر بگذارد. برخی سازمان‌های بزرگ مانند بانک‌ها حتی کسری از ثانیه تاخیر را هم نمی‌توانند بپذیرند زیرا منجر به از دست رفتن بهره‌وری و درآمد خواهد شد. روترهای سری سازمانی به شرط اطمینان از عملکرد طراحی شده‌اند و دارای ویژگی‌های پیشرفته داخلی مانند Failover و Load Balancing هستند. این قابلیت‌ها با تنظیم صحیح توسط مدیر شبکه، هنگام بروز اختلال، با تغییر مسیر ترافیک، به حداقل رساندن زمان خرابی، حفظ تداوم کسب و کار و اتصال بی‌وقفه را تضمین می‌کنند.

سرور DHCP:

سرورهای DHCP با تخصیص IP به دستگاه‌های داخل شبکه، ارتباط اجزای شبکه را ممکن می‌سازند و جزء حیاتی سازمان‌ها هستند. اما اگر در بخش‌هایی از شبکه بجای یک سرور گرانقیمت، یک روتر بتواند این وظیفه را انجام بدهد، چطور؟ روترهای سازمانی به طور یکپارچه عملکرد سرور DHCP را با سایر قابلیت‌های خود ادغام می‌کنند و تخصیص آدرس‌های IP، زیرشبکه‌ها و سایر پارامترهای شبکه را به دستگاه‌های سرویس گیرنده خودکارسازی می‌کنند. این امر، مدیریت شبکه را ساده می‌کند، هزینه‌ها را کاهش می‌دهد و استفاده کارآمد از فضای آدرس IP را تضمین می‌کند.

شبکه خصوصی مجازی (VPN):

طی سال‌های گذشته، امکان ارتباط از راه دور جزء ضروری زیرساخت هر شبکه شده است. در این میان VPN‌ها نقشی اساسی در تضمین ارتباطات امن و خصوصی بر روی شبکه‌ها را ایفا می‌کنند. روترهای سازمانی دارای راه‌حل‌های جامع با امکان تنظیمات بی‌شماری با پشتیبانی از انواع پروتکل‌ها (مانند IPsec، SSL، GRE و…) در بخش VPN هستند. روترهای سازمانی با ایجاد تونل‌های رمزگذاری شده فوق امن، بین سایت‌های راه دور یا دستگاه‌های کاربران با شبکه شرکت، انتقال امن داده‌ها را امکان‌پذیر می‌کنند و از اطلاعات حساس در برابر رهگیری و دسترسی غیرمجاز محافظت می‌کنند.

پروتکل‌های مسیریابی پیشرفته:

به عنوان ستون فقرات ارتباطات شبکه، پروتکل‌های مسیریابی در تعیین مسیر بهینه برای انتقال داده‌ها در شبکه‌های پیچیده نقش اساسی دارند. روترهای سازمانی از تعداد زیادی پروتکل مسیریابی، از جمله OSPF، EIGRP، و BGP پشتیبانی می‌کنند که به معماری‌ها و الزامات مختلف شبکه پاسخ می‌دهند. این پروتکل‌ها انتخاب مسیر پویا، مکانیسم‌های از سرگیری مجدد ارتباط بدون وقفه و مقیاس‌پذیری را امکان‌پذیر می‌سازد و به شرکت‌ها قدرت می‌دهد تا زیرساخت‌های شبکه انعطاف‌پذیر و سازگاری را ایجاد کنند که قادر به برآورده کردن تقاضاهای کاربران باشد.

سخن پایانی:

با گسترش کسب‌و‌کارها و پیشرفت روزافزون تکنولوژی، یک زیرساخت شبکه قابل اعتماد و با کارایی بالا برای مشاغل در هر اندازه‌ای حیاتی است. یکی از اجزای اصلی هر شبکه که با مدیریت جریان داده‌ها در سراسر شبکه و هدایت آن به دنیای اینترنت، قلب آن نیز در نظر گرفته می‌شود، روتر است. روتر‌های سازمانی به‌عنوان دروازه هر کسب‌و‌کار به دنیای اینترنت عمل می‌کنند و نقش مهمی در تضمین عملکرد روان، مدیریت ترافیک، امنیت‌داده‌ها و عملکرد بهینه ایفا می‌کنند. شایسته است در انتخاب این مهمترین عضو شبکه خود، دقت کنیم.

کارشناسان بخش فروش شرکت مهندسی و امنیت شبکه دژپاد، با برخورداری از دانش تخصصی، ضمن ارائه مشاوره فنی، شما را در انتخاب بهترین روتر، متناسب با نیاز سازمان‌تان، از برترین محصولات برندهای معتبر جهان همراهی می‌کنند. جهت دریافت مشاوره فنی و لیست قیمت، با ما تماس بگیرید.